aylar öncesinden hayaller kurup da gelir gelmez yorgunluktan uyuyakalmak, öküz gözü gibi uzaktan sırıtan london eye'ın "london overground" camından yansımasını görmek de ertesi gün baş ağırısından yanına gidememek, stresten bulanan mideden gidip sıraya giremeden yarı yoldan dönmek.
konumuz; köle gibi çalışmak, çalışmak, çalışmak. yetmiyormuş gibi biraz daha çalışmak. ve konumuz hatta pavlov'un köpeğine uzaktan kumanda monte etmek ve onu denizaşırı bile fonksiyonel kılabilmek! konumuz, kendinden utanması gereken herkesin göğsünü gere gere hayatını yaşarken, kendinden ödün verenin verdiklerine bir de bunu ekleyişi, ama yediği boku hiç bir zaman tam olarak fark edemeyişi.
ve en nihayetinde konumuz, özetle aslında, live in london konserlerin tümünü apayrı bir heyecanla dinlemek, ama londra'dayken bir konsere bile denk gelememek. tim burton'ın son harikasının görüntülerini haftalar ve günler boyu uzaktan seyretmek, takip etmek de, mucizevi bir şekilde ilk gecesinden odeon sinemasında bilet bulabilip de izlerken yorgunluktan uyuklamak, mısır yiyerek bünyeyi uyanık tutmaya çalışmak.
konumuz, bu hayatta bir şekilde habire yanlış yönlere sapmak, hep yalnız kalmak, eninde sonunda yapayalnız olmak.
neyin var sorusuna artık cevap verememek, üzüldükçe üzülmek, sonra daha da çok üzülmek.
sonra kaçan uykular, geceler boyu kovalamacalar ve yakalayamamacalar. konumuz, ikinci londra ziyaretinde de kişinin geride bırakamadıklarına kurban gidişi, takiben kendine kızışı ve ruhundan soyutlanışı! o değil de, geçmişten gelen adam çok değişmiş, tanınmaz olmuş, kendisi bile farkında değil. konumuz bunu bile kapsayacak cesarette, gel gör ki bir enden ve boydan yoksun.
londra'nın yağmursuz geçen şu son üç gününde tahminim bütün yağmur bulutları içime doluşmuş, fırsat buldukça en iyi yaptıkları işi icra ediyorlar.
tutabilene aşkolsun.
yok mu kurtaran?
ps. bu adaya bir daha düşme şansım olursa yanıma alacaklarımı bilemem ama almayacaklarım belli: gsm hattım, mail account'larım ve ms office. tümünün kökünün kuruması dileklerimle.
